1- روز اول، ریاضی دانی دیدم بامزه. شاخ درآوردم. روز دوم فهمیدم نیمچه ریاضی دانی است تقریبا بامزه. شاخ هایم افتاد!
2- پسری ریزنقش با تیک های عصبی ماهیجه ای شدید. اهل مکزیک. گوشه گیر، ساکت، خجالتی، منزوی. در تمام هفت روز نه او با کسی حرف زد و نه کسی با او. انگار هیچ کس نمی دیدش. دلم می خواست محکم بغلش کنم و آرام در گوشش بگویم "روزی می رسد که همه این مدعیان نبوغ به تو ایمان بیاورند، اگر که بخواهی. لطفا انتقام امروز را بگیر." حیف! کاش دوباره ببینمش.
3- یکی از غول های ریاضی را دیدم، افتاده بود و خاکی. غول دیگری را دیدم که غول بود از غرور و سرافراشتگی.
4- نفهمیدی؟ به دَرَک! آن بدبختی که باید حاصل ماه ها تلاشش را با چهار تا تعریف و قضیه و نتیجه بیان کند چه گناهی کرده که باید از بیست دقیقه زمانش، ده دقیقه را با تو چانه بزند؟ باز هم نفهمیدی؟ به جهنم!
5- با تردید زل زده بود به ساعت مچی اش. ساعت را برایش خواندم. تشکر کرد، ساعت زد، دستگاه را گرفت و رفت. ریاضی دان بود!
آنکه دانست، زبان بست
آنکه می گفت، ندانست
مریم جان...
درست نفهمیدم که داری به کدام بند نوشته ام اشاره می کنی ولی در کل با نظرت موافقم.
(اینجا چرا شکلک نداره؟؟)
دومی و سومی مریم جان.
برای شکلک هم، من یه وبلاگِ بلاگ اسکایی (مثلاً وبلاگ خودت یا هر وبلاگ دیگه ای رو) رو باز می کنم، قسمت نظراتش رو میارم.
بعد کد هر شکلکی که بخوام رو کپی می کنم از اونجا و موقع جواب دادن به کامنت، ازش استفاده می کنم.
مرحبا! اینو میگن فکر بکر. فقط حیف که یه کم با قانون اساسی شیرازی ها در تناقضه!
تمام بندها برام جالب بود اما یه سوال برام پیش اومده که بعد از کنفرانس از دیدن ریاضی دانها و نیمچه ها و ...چه احساسی پیدا می کنی ؟
مو فق باشی
ممنون...
ریاضی دان حسابی ها رو که می بینم با خودم میگم "ای بابا! من کجا و اینا کجا!"
نیمچه ها رو که می بینم امیدوار می شم به خودم. می گم شاید در آینده مثل اینا بشم!
جوجه های دو روزه هم که مثل خودم هستن! نه حسرتی، نه امیدی! به جاش با هم دوست می شیم!