نیش عقرب یا شاید هم مارگزیده

روز اول

دیدن یک هموطن در غربت نعمت بزرگی است. حالا دوتایشان با هم! زن و شوهرند و اهل شهر "الف". یکباره خاطرات ناخوشایندی که از همشهریشان دارم در ذهنم جا می گیرد. ندای وجدانم که می گوید همه را نباید به یک چوب راند را گوش می دهم. لبخندی می زنم و شماره تماس و ایمیل خودم را به آنها می دهم  و تاکید می کنم اگر کاری داشتند با من تماس بگیرند و می روم.

روز پنجم

مرد جوان با لحنی آرام، سراغ کتابفروشی را می گیرد و اینکه آیا کاغذ چرکنویس دارد یا نه. آدرس می دهم و می گویم "در طول سال تحصیلی در دانشکده ورق چرکنویس پیدا می شود. حالا که تابستان است را نمی دانم. چک می کنم برایتان." دسته بزرگی پیدا می کنم و ساعتی بعد تحویلشان می دهم.

روز دهم

زن جوان با لحنی رنجیده و اندکی طلبکار می گوید "شما به ما نگفتی از کجا برگه برداریم. برگه هایمان تمام شده." ناگهان اتفاقات گذشته جان می گیرند. لطف کوچکی که حمل بر وظیفه می شود و انجام ندادنش سبب بدهکار شدنت. می اندیشم "انگار تقصیر من است که برگه ها تمام شده اند. انگار می ترسد حقش را بخورم." آرام میگویم "کتابفروشی دارد." این بار پرخاشگرانه می گوید "بله. ولی در همه(!) دانشکده های ریاضی برگه چرکنویس پیدا می شود." خاطرات دوباره هجوم می آورند. نرمش در برابر طلبکاری و رنجیدگی بی دلیل هم خانه ام که کار را به جایی رساند که تقریبا از آن خانه فرار کردم. درپوش خاطرات را می گذارم و صدای وجدانم را خفه می کنم و می گویم "در لِرنینگ سنتر جعبه هست که در ترم های پاییز و زمستان در آن برگه چرکنویس می گذارند. من هرچه باقیمانده بود را برایتان آوردم. بروید چک کنید شاید خوش شانس باشید و چیزی پیدا کنید." بعد راهم را کج می کنم و از در دیگر کلاس خارج می شوم و دوباره با خودم تجدید عهد می کنم که اگر نانم هم از شهر "الف" بگذرد، من با شرافت از گرسنگی بمیرم.