نفرت

تا همین چند ماه پیش، هیچ وقت نفرت را تجربه نکرده بودم. پیش آمده بود که از کسی بدم بیاید یا دوست نداشته باشم با شخص خاصی مراوده کنم، ولی بسیار کم پیش آمده بود که بگویم از کسی متنفرم. و تازه زود مشخص می شد که همان کم پیش آمده ها هم، نفرت نیست. فقط یک حس پرهیز قوی است. 

ولی چند ماه پیش به لطفِ نادانی که خیال بد کرده بود درباره هرچه محبت در حقش کرده بودم، و در کنار سوءظن و توهم شدیدش نسبت به من، همه جا ذکر شر(!) مرا کرده بود، این حس را هم تجربه کردم. به دلیل هم خانه بودن، ناگزیر از دیدارش بودم ولی نفرت از او چنان قوی بود که باعث می شد ساعت ها خود را در اتاقم حبس کنم و قید خوردن و آشامیدن و حتی گلاب به رویتان، قضای حاجت را هم بزنم که مبادا با او رو به رو شوم و اوقاتم عین زهرمار، تلخ شود. (نه این که با او حرف بزنم ها! نه! فقط ببینمش.) 

عاقبت از آن خانه اسباب کشی کردم و رفته رفته اعصابم آرام گرفت. ولی باز هم تمام وجودم تلخ می شد وقتی به او فکر می کردم یا لحظه ای می دیدمش (به لطف هم رشته ای بودن!).  

گذر زمان کمک کرد که زخم کهنه شود و یادم برود. حتی گاهی با خودم فکر می کردم که  او را بخشیده ام. ولی شب عاشورا، وقتی در حسینیه دیدمش، هرچه تلاش کردم که دلم را با او صاف کنم، نشد که نشد. کاری که پیش از این بسیار راحت انجام می دادم.  

از خودم بدم آمده است. همیشه دیررنج بودن و زود فراموش کردن بدی ها را جزو صفات خوب خودم می شمردم. ولی نمی دانم که گناه غربت است که مرا بیش از حد حساس کرده، یا زخمی که خورده ام زیاده از حد عمیق و کاری بوده و یا این نفرت لعنتی دلم را سیاه کرده است. هرچه هست، خدا کند که این آخری نباشد.